Terwijl overheden geen idee hebben hoe er moet worden omgegaan met hun verplichtingen tot het voldoen aan het Parijs Akkoord van 2015 (dat blijkt uit een bericht op LinkedIn met de wervende tekst “Fancy answering real-life carbon pricing questions facing governments in Latin America?“ , dat een uitvraag inleidt voor een consultancy opdracht die betaald zal moeten worden met inkomsten ‘die nog net niet over de rug van projectontwikkelaars wordt gedaan’), zijn er ontwikkelingen in het herpakken van een hernieuwde en betere opzet van de marktplaats waarop Betulia Energy and Biodiversity Restoration Project in Honduras is te vinden. Door de inmenging van overheden van landen die over het algemeen in Midden- en Latijns Amerika niet laag staan op de ladder van hoog-risicolanden, is vanzelfsprekend de betrouwbaarheid in lange-termijn carbon credits niet aan het groeien. Dit schrikt de projectontwikkelaars erg af. Door de onduidelijkheid in rendementen is de verwachting dat aanstaande verificaties zullen worden opgeschort.
Het dilemma (spagaat waarin projectontwikkeling zit) is dat naarmate de marktplaats aantrekt door de hernieuwde en betere opzet, de vraag groeit en de prijzen daarmee stijgen. Tot zover het goede van de spagaat, want de projectontwikkelaars verdienen meer, krijgen meer vertrouwen door kortere terugverdientijden en kunnen zich focussen op uitbreiding en bestendiging van hun projecten. Maar anderzijds, dus het slechte van de spagaat, de overheden die achter het bureau beleid maken, denken dan met deze verandering dat ze meer rendement kunnen krijgen. Maar dat doen de overheden (onbewust waarschijnlijk, of is de tijd aangebroken om alert te zijn?) over de rug van de projectontwikkelaars, om wie zij zich nooit hebben bekommerd of voor hebben ingezet!
Tot ongeveer deze jaren was het vrijwillige karakter van de markt een gevolg van gebrek aan regulering, zonder verplichting tot verbintenissen aan het land waarin het project zich bevindt. Er ontstond een karakter die recht deed aan de behoeften en vergoedingen die projectontwikkelaars nodig hadden. Het vervelende van deze spagaat voor de projectontwikkelaar is dat een verhoogde prijs prompt wordt vertaald én vastgelegd in wetten en regelgeving. Het is niet zozeer dat er een goede harmonie moet zijn tussen de projectontwikkelaar en de overheid. Van een overheid die onbetrouwbaar is, kun je niet verwachten dat er mee te onderhandelen valt. Dus: de ontwikkeling stagneert!
Om de ontwikkeling te stimuleren, is een campagne voor koper van carbon credits wereldwijd opgezet met daarin vanaf september 2025 nadruk op de projecten van de projectontwikkelaars die ondersteuning nodig hebben. Hiervan alvast een voorproef.
Via bovenstaande social media wordt deze marketing afgestemd op de hernieuwde en betere opzet van de marktplaats om doelen te dienen die verbindingen leggen tussen de koper en verkoper (de projectontwikkelaar) van carbon credits.
De koper heeft nu in ieder geval nog de kans om te kopen tegen de laagste prijs!